Zondag, de tweede “echte” GOEZOT INT HOFKE-dag, is de méér bluesy dag van het festival. Op de affiche stonden opnieuw acht -gekende en minder gekende- namen. Namen van performers uit Denemarken, Finland,  VK én vijf bands (incl.  healiner Nick Moss Band ft. Dennis Gruenling) van over de Atlantische Oceaan. Op de Swamp Stage stond de Britse revelatie Sister Suzie, die deze maand gegarandeerd ook op Hookrock zal verbazen!…

(13:30) CHRIS GREY & THE BLUESPAND - DK | (14:15) SISTER SUZY – UK/BE | (14:35) THE DESLONDES - US | (16:05) CONSTANTINE and the CALL OPERATORS - FI | (17:25) DADDY LONG LEGS - US | (18:45) McKINLEY JAMES* – US | (20:15) GA-20 – US | (21:50) NICK MOSS BAND ft DENNIS GRUENLING - US | Swamp stage*

CHRIS GREY & THE BLUESPAND, een Deens collectief (trio), opende de dag des Here met soms wat vuile praat én groovy funky blues, hun gevarieerde signature sound. De charismatische zanger/frontman Chris Grey doet dat samen met bassist Kasper Lauersen & drummer Lars Frimodt-Møller.  Ze gingen op Facebook al eens viraal met hun live-video “Grab’em by the Elbow” welke al 1 miljoen views haalde. Dat gegeven is vervolgens (op 10 dagen) verpletterd door hun laatste video “Mammas Mammalaid”. Hun creatieve kant leverde het album, ‘Lotta Love’ (2014) op. Hun ‘Funk the Mail’ (2022) kreeg ook heel wat aandacht op radio stations over de gehele wereld. Het trio dat momenteel met promotor big D bookings rond trekt, had absoluut geen last van de hitte of vroege uur. Met “Golden Tower”, de opener van hun laatste album,  openden ze hier de tweede festival dag. Het is daarna ook vooral genieten van de humor van frontman Grey -van Deense gebalde funk- in songs als “Feed the Monkey”, “Ain’t Got Time to Lose” en “Babba Lugga”. Heel verrijkend is “(I) Get Horny (When I Look at Meself…)” waarin Grey zingt over wat hij ziet als hij in de spiegel kijkt en “Whacha Gonna Do”, waarover hij het over de vrouwen heeft. Ja wadde…, wat een band, “what a funky thing…”!

De Britse SISTER SUZY uit Northumberland is vandaag onze side-attractie. Ze wordt omschreven als “A little lady with a big voice and... You can’t help, but smile and tap your feet to her explosive live show…”. Je moet het maar kunnen, klinken als zowel de rauwe Etta James, soulvol als Irma Thomas en ondeugend en brutaal als Cyndi Lauper. Na haar single “I Need a Man” uit 2017 verscheen recent haar album, ‘Ain’t No Lady’ (2018), waarop ze wordt bijgestaan door drummer Brian Neville (Big Joe Louis, Shriekback, Pigbag), producer Mick Wigfall, gitarist Matt Jackson, bassist Eddie Edwards & tenor saxofonist Al Nichols. Niet te verbazen dat haar optredens in Oud-Turnhout insloegen als een bom met 50’s/60’s Rhythm & Blues en Soul, hier en daar opgepept met een rockabilly geluid. Drie keer kwam ze met een Brits/Belgische band (met Ilja De Neve op keys, Bernd Coene op drums, Peter Verhas op sax en Micha Teller op bas.) voor een volle tent rocken. De éérste keer met o.a. “Hound Dog”, “Working Girl” en “Cheese and Crackers”. Een tweede keer met o.a. “Just Like a Dog” en “Hip Shakin’ Mama” en een derde keer met o.a. “I Small a Rat”, “Another Waste of My Time”, het origineel nummer “Layla Sue” en “Honey Hush”. Ja, hoe kleine meisjes kunnen verbazen!...

THE DESLONDES zijn “oude” bekenden als je je nog het Country Festival van Sint Truiden herinnerd, waar ze in 2008 op de affiche stonden. Het zijn vijf musicerende jongeren uit New Orléans. Het is een band met vier singers, vijf songwriters en meerdere multi-instrumentalisten, die zich noemen naar een straat in NO, waar ze voor het eerst samen afspraken. Hun verhaal is een lang verhaal met heel wat details, dat begint op de middelbare school waar Sam Doores en Cameron Snyder elkaar kenden en besloten te stoppen met studeren om muzikant te worden. Ze trekken rond met The Broken Wing Routine band en belanden in Okemah (OK), op het “Woody Guthrie Folk Festival”. Tijdens dit festival ontmoeten ze gelijkgezinden als zanger/gitarist Riley Downing en bassist Dan Cutler. Als The Broken Wing Routine split, trekken Doores en Cutler naar NO en richten er The Tumbleweeds op. In die periode speelt Snyder ook nog met The Longtime Goners en ontmoet hij John James Tourville, die viool en pedal steel speelt. The Deslondes zijn een vervolg van The Tumbleweeds, een project van Sam Doores, Riley Downing en Dan Cutler, dat in 2010 opgezet is. Doores en Cutler kenden elkaar al van Hurray for the Riff Raff en zijn te horen op het album ‘Small Town Heroes’ (2014). Hier openen ze erg overtuigend met een meerstemmig gospelachtig nummer. Ik was al serieus onder de indruk toen ik hun “South Dokota Wild One” hoorde en was dit vandaag opnieuw. Ook na “Ways and Means”, “The Real Deal” en “Wild Eden” leek het of je nog bleef dromen.

CONSTANTINE and the CALL OPERATORS is een nieuw kwartet uit Helsinki, Finland, met een sterke vintage sound, erg geïnspireerd door Stax en Motown. Ze begonnen aan hun muzikale reis in 2012 en pas na negen jaar op verschillende soorten podia te hebben gespeeld, een aantal jaren de wereld van de jaren 40/50 blues en r&b te hebben verkend, vonden ze hun sound: de soul/blues-sound uit de sixties, beïnvloed door onder meer Bobby Bland, James Carr, Isaac Hayes en The Miracles. Hun titellos debuutalbum verscheen in 2021. Wat frontman Konstantin Kovalev met zijn soulvolle hoge stem tijdens zijn eerste Belgische optreden deed, was iedereen verbazen. Verbazen met zowat alle nummers uit hun debuut album. Met de opener “Blind Man In a Maze”, met verder “Joker in the Pack”, “Blues on the Night” en het meer rockende “Waiting for a Ride”. Heerlijk was ook hun afsluiter “Gone”.

DADDY LONG LEGS, drie meest geliefde blues bashers van NYC stonden op het hoofdpodium met hun explosieve, ruige en kant-en-klare hedendaagse lo-fi blues! Normaal tel je zes benen (hier met “extra”, onbekende toetsenist: acht), die van: zanger Brian Hurd aka Daddy Long Legs, gitarist Murat Aktürk & drummer Josh Styles. Hun langverwachte vierde studioalbum ‘Street Sermons’ verscheen in maart op Yep Roc Records. Hun eerdere releases, twee klassieke albums, ‘Evil Eye On You’ (2012) en ‘Blood from a Stone’ (2014 verschenen op het legendarische poplabel Norton Records, opgericht door NYC-platenbaas Billy Miller en zijn vrouw Miriam Linna, die een van de oprichters was van The Cramps. Hun  optreden was al vanaf de opener luid, rauw en rommelig.  Met veel snedige rauwe harmonica en knipogend naar Lester Butler, zweepte frontman Brian Hurd het publiek op met nummers als “Long John’s Jump”, “Nightmare” en “Rockin' My Boogie”. “Evil Eye” is de afsluiter van 'Evil Eye On You' (2012) en na “Motorcycle Madness” uit ‘Blood from a Stone’ (2014) kwam de rust er even terug.

McKINLEY JAMES is een jonge Amerikaanse zanger/gitarist, geboren en getogen in Webster, NY, maar woont nu met zijn gezin in Nashville. Voor hij gitarist werd was hij eerst keyboardspeler. Met zijn vader, voormalig Los Straitjacket en J.D. McPherson’s drummer, Jason Smay vormt hij sinds 2020 een band. Wat het eerste opvalt aan James' meest recente ep, ‘Still Standing By’ (geproducet door Dan Auerbach van The Black Keys) is de serieuze mix van Motown soul en zijn op blues-gebaseerd gitaarspel. Het klinkt niet als het soort blues dat je krijgt van traditionele leveranciers van het genre, maar van een gitarist, die de akkoordentheorie zo goed begrijpt, dat je zou kunnen zweren dat je soms een blazerssectie hoort. McKinley’s favoriete nummer is “Spare Change Blues” omdat het (zo zegt hij): "Eigenlijk om de gitaar draait waarop ik nu speel, een Gibson ES-335, een gitaar die ik echt wilde kopen. Het kostte me ongeveer twee à drie maanden om ze (Maggie Mae) te betalen…”. Het was, zoals gisteren, opnieuw genieten van nummers als “Stuck In the Shadows”, “Whatever It Takes (For Love)”, “This Is the Last Time” en het nieuwe “You Bringing Me On”.

GA-20 is een stoïcijns trio dat uitgeklede Chicago blues uit de jaren '50/'60 speelt, met twee gitaren met veel vervorming, drums en zonder bas… we staan stil bij “hoe alles in het najaar van 2017 begon”. In Boston (Massachusetts) besloten twee gelijkgezinde vrienden/gitaristen t.t.z. Pat Faherty en Matthew Stubbs -ze deelden een enorme liefde voor traditionele blues, r&b en r‘n’r uit de late jaren ‘50 en vroege jaren ’60 en voor legendarische artiesten als Lazy Lester, J.B. Lenoir, Earl Hooker, Buddy Guy, Otis Rush en Junior Wells...- om een bluesband op te richten. Stubbs speelde gitaar in de band van harmonica blues master Charlie Musselwhite en in die van James Cotton én, in zijn eigen Psych/Rock groep, The Antiguas. Aanvankelijk speelden Stubbs en Faherty met verschillende drummers en verschillende andere muzikanten, waaronder harmonicaspeler Matt Prozialeck en drummer Chris Anzelone (Roomful of Blues), die later op hun debuutalbum ‘Lonely Soul’ (2019) drumt. Begin 2018 kozen ze voor de naam GA-20, refererend naar de bijna iconische versterker die door Gibson tussen 1950 en 1961 geproduceerd werd. Ongeveer een jaar na hun oprichting, sloten ze een deal met Colemine Records/Karma Chief Records.

In december 2018 nam GA-20 de single "Naggin' On My Mind"/”Sit Down Baby” op met Charlie Musselwhite (harmonica), Luther Dickinson (slide gitaar) en Chris Anzelone (drums). Na ‘Lonely Soul’: “exit” Chris Anzalone en “in” Tim Carman, die het overneemt als primaire drummer. In 2020 verscheen de 4-track ep ‘Live Vol. 1’, in 2021 ‘Try It… You May Like It: Ga-20 Goes Hound Dog Taylor’ en in 2022 hun derde studio album, ‘Crackdown’. Het was een album met opnieuw de signature elementen van GA-20: twee gitaren + drums én GO! voor een portie uitgeklede elektrische blues, die de meesters in leven houdt in deze met veel hightech opgef*ckte wereld. In respectievelijk december 2022 en januari 2023 selecteerden de legendarische tijdschriften Vintage Guitar en Guitar Player de GA-20 voor covers. Ze verschijnen ook op de cover van het december/januari nummer van het beroemde Britse Blues Matters! tijdschrift. Te veel goeds om ze allemaal op te noemen. Vandaar in vogelvlucht, inclusief het jaartal van het album: “No No” (2021), “Just Because” (2022), “Lonely Soul” (2019), “It’s Alright” (2021), “Fairweather Friend” (2022)en “I Cry for You” (2023). Hun laatste song was er een uit mijn voorkeuralbum ‘Try It… You Might Like It: GA-20 Does Hound Dog Taylor’ (2021), “Let's Get Funky”. Een nummer met een groove, waarvan velen van dromen…

NICK MOSS BAND ft DENNIS GRUENLING: Singer-songwriter & gitarist Nick Moss werd geboren en groeide op in “home of the blues” Chicago, IL. Van jongs af aan raakte Nick via de platen van zijn moeder vertrouwd met muziek. Bovendien had hij ook een erg muzikale oom had, die voor hem voor zijn verjaardag of Kerst geen traditionele geschenken, maar echte vinylplaten kocht. Na zijn eerste podiumervaringen met zijn broer (1988/1990) was er al snel geen houden meer aan toen hij ook de in de grotere clubs uitgenodigd werd. Zo belandde hij voor het eerst als bassist bij bluesman Buddy Scott en later zowat voor een jaar in de begeleidingsband Jimmy Fast Fingers Dawkins. Zijn tijd bij The Legendary Bluesband (1991/1994) was totaal anders. Daar kwam hij in aanraking met bandleden als Pinetop Perkings, James Cotton en Junior Wells, die hem niet alleen leerde hoe je de blues moet spelen, maar ook hoe je blues moet voelen. Voor een kerel die amper twintig was, was dit een hele belevenis. Vervolgens (1994/1997) speelde hij gitaar in de band van countryzanger Jimmy Rogers (1924-1997). Daar kreeg hij de gelegenheid om zijn eigen speelstijl te ontplooien, een ideale leerschool zoals later bleek. Na de dood van Jimmy Rogers vond Nick de tijd rijp om aan een eigen carrière te beginnen. Tot 2008 was dat met zijn groep de Flip Tops en de originele ritmesectie met wie hij gespeeld had bij Jimmy Rogers (met o.a. drummers Kenny “Beedy Eyes” Smith -zoon van Willie “Big Eyes” Smith- en Mark Fornet). Momenteel is Nick nog het enige echte groepslid. Zijn debuutalbum als Nick Moss & the Flip Tops ‘First Offense’ [1998] (opnieuw uitgebracht in 2003), omvatte een gastoptreden van de harmonicaspeler Lynwood Slim. Zijn volgende albums ‘Got a New Plan’ (2001), ‘Count Your Blessings’ (2003), ‘Sadie Mae’ (2005) en ‘Live @ Chan's’ (2006), werden elk genomineerd voor een W. C. Handy Award. In 2009 veranderde hij de naam in de Nick Moss Band. Voor zijn optreden was hij in het gezelschap van Dennis Gruenling. Gruenling is blues harpist, songwriter, platenproducent en radio-dj. Hij heeft sinds 1999 zeven albums uitgebracht, waarvan ‘Ready or Not’ uit 2016 de meest recente was. Op het meest recente Nick Moss album (de opvolger van ‘Lucky Guy’, 2019), ‘Get Your Back into It’ (2023) werkte hij opnieuw samen met Gruenling. Buiten genoemde heren bestond de band nog uit bassist Rodrigo Montovani, drummer Patrick Seals en toetsenist Taylor Streiff. Zijn Set was Chicago blues, met vooral uptempo nummers. Ik onthield van hen: “Lucky Guy”, “The Bait in the Snare”, “Wait and See”, “Count On Me”, “Scratch ‘N’ Sniff” en ”Chicago Bound”. Maar ook dat op het einde van de set zowel Brian Hurd aka Daddy Long Legs (harmonica #2) en McKinley James (gitaar #2) hen op het podium vervoegden. Moet er nog méér zijn?... Ik denk, voor GOEZOT INT HOFKE anno 2023: NEEN! Wàt een editie, wàt een programma, wàt een organisatie, wàt een groep top-vrijwilligers en camping… En, dan komt er volgend jaar een feesteditie aan, wat me nu al doet dromen… “Oh What Lucky People we are!...”.

Eric Schuurmans